| dc.description | Το Σύνταγμα κατοχυρώνει ρητά τη διαχείριση των τοπικών υποθέσεων στην τοπική αυτοδιοίκηση. Όμως, ο νομοθέτης ταλανίζεται για τον προσδιορισμό αυτών των υποθέσεων. Στην παρούσα εργασία γίνεται μια παρουσίαση των θεωρητικών και νομολογιακών προσεγγίσεων για το ζήτημα των τοπικών υποθέσεων των δήμων. Αναλύεται η έννοια της τοπικής υπόθεσης, το περιεχόμενο, ο ρόλος του νομοθέτη και τα όρια του. Ακόμη, καταγράφεται η «διαδρομή» των αρμοδιοτήτων ανάμεσα στα επίπεδα της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης με σκοπό τον εμπλουτισμό της προβληματικής της κατανομής των αρμοδιοτήτων.
Ως μελέτη περίπτωσης επιλέχθηκε η δημόσια πολιτική της χωροταξίας, καθώς είναι αντιπροσωπευτική, εξαιτίας των προβλημάτων που ανέκυπταν κατά την προσπάθεια μεταφοράς αρμοδιοτήτων στην τοπική αυτοδιοίκηση. Αναδεικνύονται οι λόγοι που ένα κατεξοχήν τοπικού ενδιαφέροντος θέμα απουσιάζει από το εύρος των αρμοδιοτήτων των δήμων. Μέσα από τη μελέτη της νομολογίας του Συμβουλίου της Επικρατείας διαφαίνεται η ισχυρή επίδρασή της στην εξέλιξη του θέματος.
Στη συνέχεια, το ζήτημα εντάσσεται στην ευρύτερη προβληματική που αφορά την αποσπασματική και ασαφή κατανομή των αρμοδιοτήτων στην ελληνική δημόσια διοίκηση. Εξετάζονται εναλλακτικές λύσεις από τον επιστημονικό και τον διοικητικό χώρο. Τέλος, ως λύση για την άρση του αδιεξόδου, υιοθετείται εκείνη της «δημόσιας πολιτικής». Η προσέγγιση αυτή αποβλέπει στην ενιαία δράση της διοίκησης με έναν κοινό, ανά τομέα, σκοπό. | en_US |
