| dc.description | Η κοινωνική ασφάλιση αποτελεί ένα από τα θεμελιώδη κοινωνικά δικαιώματα. Αυτό
αποδεικνύει η κατοχύρωση της σε συντάγματα και σε θεμελιώδη κείμενα του
σύγχρονου διεθνή και ευρωπαικού νομικού πολιτισμού. Ο ρόλος της είναι η προστασία
των ανθρώπων από μία σειρά κινδύνους όπως το γήρας, η ασθένεια και ο θάνατος.
Η ενσωμάτωση του θεσμου της κοινωνικής ασφάλισης στο ελληνικό κράτος
αναπαρήγαγε τις πάγιες και διαχρονικές παθογένειές του και επιβεβαίωσε την ανάγκη
ολοκλήρωσης του αστικού εκσυγχρονισμού. Στη δεκαετία του 90 εμφανίστηκαν
δομικές αλλαγές στη παραγωγική διαδικασία και στη δημογραφική πυραμίδα που
επιδείνωσαν τις οικονομικές προοπτικές του ασφαλιστικού συστήματος. Η σωρευτική
επίδραση όλων των παραπάνω σε συνδυασμό με τους δημοσιονομικούς και
νομισματικούς περιορισμούς λόγω της συμμετοχής στην ευρωζώνη καθώς και τη
δημοσιονομική κρίση του 2010 έφεραν το σύστημα σε ένα σημείο χωρίς επιστροφή,
έπειτα από το οποίο είτε θα κατέρρεε είτε θα μεταρρυθμιζόταν.
Κατανοώντας ότι η παρούσα κατάσταση στη κοινωνική ασφάλιση διαμορφώθηκε τόσο
απο τις μεταρρυθμίσεις που υλοποιήθηκαν όσο και από αυτές που ματαιώθηκαν, η
συγκεκριμένη μελέτη έχει ως στόχο, όχι να αναζητήσει και να περιγράψει τον τελικό
προορισμό, δηλαδή ένα ιδανικό για την Ελλάδα σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, αλλά
να χαρτογραφήσει εκείνα τα μονοπάτια που θα οδηγήσουν σε αυτό. | en_US |
