| dc.description | Για πολλούς αιώνες άτομα ψυχικά ασθενή αντιμετωπίζονταν με προκατάληψη από την Κοινότητα, με φανερή πρόθεση την αποπομπή τους από αυτήν. Σε περίπτωση διάπραξης αδικήματος, δεν επιβαλλόταν ποινή αλλά ένα είδος κυρώσεων, εμπνεόμενο από την Ιταλική Θετική Σχολή, το οποίο συνίστατο στον εγκλεισμό τους σε κάποιο άσυλο. Η παρούσα εργασία στοχεύει στην περιγραφή του τρόπου αντιμετώπισης από την ελληνική έννομη τάξη ατόμων ψυχικά ασθενών που έχουν διαπράξει κάποιας ιδιαίτερης βαρύτητας αδίκημα. Αναλύεται το άρθρο 69 του Ποινικού Κώδικα, το οποίο προβλέπει, αντί ποινής, ως Μέτρο Ασφαλείας τη μεταφορά τους σε ψυχιατρικό κατάστημα. Η εν λόγω διάταξη είχε μείνει αναλλοίωτη για περίπου 70 χρόνια απηχώντας αναχρονιστικές αντιλήψεις αναφορικά με τον μακροχρόνιο εγκλεισμό ψυχικά ασθενών σε ψυχιατρείο. Με τον Ν.4509/2017 τονίσθηκε ο θεραπευτικός σκοπός του εν λόγω μέτρου και η σύμπλευσή του με τις σύγχρονες αρχές της ψυχιατρικής επιστήμης περί απoασυλοποίησης.
Επιπρόσθετα, παρουσιάζονται τα κριτήρια που τίθενται, για τη στέρηση της προσωπικής ελευθερίας ψυχικά ασθενών, από τη νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Η εν λόγω εργασία στηρίχθηκε στην ανάλυση πρωτογενών και δευτερογενών πηγών. Πρωτογενείς πηγές αποτέλεσαν οι νόμοι, η νομολογία των δικαστηρίων και τα σχετικά επιστημονικά συγγράμματα, ενώ δευτερογενείς τα επιστημονικά άρθρα. | en_US |
