| dc.description | Το ελληνικό διοικητικό δίκαιο συγκροτείται από μια σειρά θεμελιωδών γενικών
αρχών, οι οποίες, ιστορικά, διαπλάστηκαν κυρίως από τη νομολογία του Συμβουλίου
της Επικρατείας, ενώ σήμερα αρκετές από αυτές κατοχυρώνονται από το Σύνταγμα. Οι
γενικές αρχές οριοθετούν τη δράση της δημόσιας διοίκησης, περιορίζοντας τα άκρα
όρια της διακριτικής ευχέρειας και εξασφαλίζοντας την υποταγή της διοίκησης σε
ομοιόμορφους κανόνες, ακόμη και όταν υπάρχει νομοθετικό κενό ή ασάφεια. Στις αρχές
αυτές περιλαμβάνονται η αρχή της νομιμότητας, η αρχή της προάσπισης του δημοσίου
συμφέροντος, η αρχή της προηγούμενης ακρόασης του ενδιαφερομένου, η αρχή της
αμεροληψίας, η αρχή της αιτιολογίας, η αρχή της διαφάνειας, η αρχή της ισότητας, η
αρχή της συνεχούς λειτουργίας των διοικητικών οργάνων, η αρχή της χρηστής
διοίκησης, η αρχή της καλής πίστης, η αρχή της προστατευομένης εμπιστοσύνης των
διοικουμένων, η αρχή της αναλογικότητας και η αρχή της επιείκειας. Η διάπλασή τους
στην ελληνική έννομη τάξη ήταν αποτέλεσμα συνειδητής και ηθελημένης προσπάθειας
εκσυγχρονισμού της ελληνικής διοίκησης, και υιοθέτησης των ευρωπαϊκών θεσμών που
επικρατούσαν εκτός των συνόρων της πάλαι ποτέ οθωμανικής αυτοκρατορίας. Αρκετές
από αυτές εισήχθησαν αυτούσιες από το γερμανικό και το γαλλικό δίκαιο, ενώ και
σήμερα ανευρίσκονται στις έννομες τάξεις άλλων ευρωπαϊκών κρατών. Η διοίκηση
ελέγχεται για παραβίαση των γενικών αρχών του διοικητικού δικαίου μέσω του
διοικητικού ελέγχου και της διοικητικής εποπτείας, καθώς και μέσω του ακυρωτικού
και ουσιαστικού δικαστικού ελέγχου. Η σημασία τους για τη διαμόρφωση της
διοικητικής λειτουργίας είναι καθοριστική, καθώς οριοθετούν το πλαίσιο λειτουργίας
της δημόσιας διοίκησης και προστατεύει το σύνολο των δικαιωμάτων των
διοικουμένων. | en_US |
