| dc.description | Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι η μελέτη της κινητικότητας των δημοσίων υπαλλήλων της ελληνικής δημόσιας διοίκησης, όπως εξελίχθηκε από τον πρώτο μεταπολεμικό Υπαλληλικό Κώδικα (Υ.Κ.) (ν. 1811/1951), έως το τρέχον καθεστώς των υπηρεσιακών μεταβολών, σύμφωνα με τον ισχύοντα Υ.Κ. του ν. 3528/2007 και το Ενιαίο Σύστημα Κινητικότητας του ν. 4440/2016.
Αρχικά επιχειρείται μία σύντομη ιστορική αναδρομή του καθεστώτος των υπηρεσιακών μεταβολών από τον Υπαλληλικό Κώδικα του ν.1811/1951 μέχρι και αυτόν του ν.2683/1999. Στη συνέχεια, εξετάζεται αναλυτικά το ισχύον θεσμικό πλαίσιο που αντιμετωπίζει την κινητικότητα, κυρίως, ως δικαίωμα του υπαλλήλου και αναλύονται διεξοδικά οι πέντε (5) μορφές της (η τοποθέτηση, η μετακίνηση, η μετάθεση, η απόσπαση και η μετάταξη).
Στη συνέχεια, παρατίθενται οι τρείς (3) διακριτές φάσεις της κινητικότητας των δημοσίων υπαλλήλων στην ελληνική δημόσια διοίκηση. Καταρχάς παρουσιάζεται η περίοδος μέχρι και το ξέσπασμα της κρίσης που χαρακτηρίζεται περισσότερο από ακινησία παρά από κινητικότητα των υπαλλήλων, στη συνέχεια παρατίθεται ο νομοθετικός πληθωρισμός της μνημονιακής περιόδου που εστιάζει στην δημοσιονομική προσαρμογή και τέλος, αξιολογείται το ισχύον σύστημα του ν. 4440/2016.
Περαιτέρω, καταγράφονται οι σύγχρονες διοικητικές τάσεις και τα προγράμματα κινητικότητας που εφαρμόζουν τα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς και τα κράτη μέλη του ΟΟΣΑ, προκειμένου να αντλήσουμε χρήσιμες σχετικές πρακτικές. Βάσει της ανωτέρω ανάλυσης, συνάγεται ότι η σύγχρονη αποστολή της δημόσιας διοίκησης επιτάσσει την ευελιξία και προσαρμοστικότητα των δημοσίων λειτουργών στις σημερινές εξελίξεις.
Τέλος, λαμβάνει χώρα μια αξιολόγηση του Ενιαίου Συστήματος Κινητικότητας και παρατίθενται ορισμένες προτάσεις ενεργοποίησης μηχανισμών προς την κατεύθυνση της βελτίωσης των παραγόμενων αποτελεσμάτων του. | en_US |
