| dc.description | Οι περισσότερες αντίστοιχες μελέτες ξεκινούν με τη ρήση του Jean Monnet,
Οικονομολόγου και Συμβούλου του R. Schuman (ιδρυτή της «Ευρώπης των Έξι»). «Αν
έπρεπε να ασχοληθώ ξανά με την ενοποίηση της Ευρώπης, θα άρχιζα από τον
πολιτισμό της» αναγνωρίζοντας την επενέργεια του πολιτισμού ως συνεκτικού κρίκου
ανάμεσα στις άλλες δημόσιες πολιτικές. Το 1985, η Ελληνίδα Υπουργός Πολιτισμού,
Μελίνα Μερκούρη, εμπνεύστηκε στην παραπάνω βάση, μια δράση που σήμερα έχει
εξελιχθεί σε μακροχρόνιο θεσμό.
Πρόκειται για το θεσμό της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης (ΠΠΕ) που
αποτελεί ίσως την πιο επιτυχημένη πολιτική της ΕΕ στον τομέα του πολιτισμού,
καλλιεργώντας αφενός κοινή ευρωπαϊκή συνείδηση και δίνοντας αφετέρου έμφαση
στην ποικιλομορφία των κρατών, φέρνοντας κοντά τους λαούς, καλλιεργώντας την
κατανόηση και τη συνεργασία, δημιουργώντας διαύλους επικοινωνίας και διδάσκοντας
ευρωπαϊκή ιστορία. Ο θεσμός ξεκίνησε το 1985 και στα 33 χρόνια της υλοποίησης του
έχει μετασχηματιστεί και εξελιχθεί ριζικά σε επίπεδο σχεδιασμού, παρακολούθησης και
υλοποίησης. Πλέον, διέπεται από αυστηρό θεσμικό πλαίσιο και κανόνες συμμόρφωσης,
ενώ είναι πολλά παραπάνω πλέον από ένα ετήσιο πολιτιστικό φεστιβάλ. Μέσα από το
θεσμό, δίνεται έμφαση στην περιφερειακή πολιτιστική πολιτική, στα διαφορετικά
μοντέλα αυτής καθώς και στην αστική αναζωογόνηση.
Η παρούσα εργασία εστιάζει στη ανακήρυξη της Ελευσίνας ως ΠΠΕ για το 2021 και
εξετάζει με όρους πολιτιστικής πολιτικής το μοντέλο που έχει σχεδιαστεί και
προτίθεται να υλοποιηθεί, το είδος της αστικής αναζωογόνησης που θα επιφέρει η
φιλοξενία του θεσμού στην πόλη και το πολιτιστικό αποτύπωμα που θα παραμείνει σε
αυτή μετά το τέλος της διοργάνωσης. Η βιώσιμη ανάπτυξη και η κοινωνική συνοχή
είναι τα ζητούμενα. Είναι όμως και εφικτά; | en_US |
