| dc.description | Στην παρούσα εργασία μελετώνται οι προϋποθέσεις υπό τις οποίες η διαμεσολάβηση μπορεί να αποτελέσει ένα αποτελεσματικό και συμβατό με το δημόσιο δίκαιο μέσο εναλλακτικής επίλυσης διοικητικών διαφορών. Στόχος της εργασίας είναι η διαμόρφωση μιας πρότασης για την εισαγωγή της θεσμικής διαμεσολάβησης στις διοικητικές διαφορές στην Ελλάδα. Αρχικά, αναλύονται οι βασικές αρχές και τα πλεονεκτήματα της διαμεσολάβησης και οι νομοθετικές προβλέψεις για την διαμεσολάβηση στο ιδιωτικό δίκαιο σε ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο. Εν συνεχεία, περιγράφονται οι λόγοι υιοθέτησης τρόπων εξώδικης επίλυσης των διοικητικών διαφορών και οι προσπάθειες του έλληνα νομοθέτη προς αυτή την κατεύθυνση, ενώ αξιολογείται το παράδειγμα της άτυπης διαμεσολάβησης του Συνηγόρου του Πολίτη. Η εργασία εστιάζει στους νομικούς περιορισμούς που θέτουν στην θεσμική διαμεσολάβηση οι θεμελιώδεις αρχές του διοικητικού δικαίου, το δημόσιο συμφέρον και η εξουσία διάθεσης. Επιπλέον, εμπόδια στην εφαρμογή του θεσμού εντοπίζονται στην κουλτούρα δικαστικής επίλυσης των διοικητικών διαφορών. Ακολούθως, μέσα από τη συγκριτική μελέτη της διαμεσολάβησης στις διοικητικές διαφορές στην Ολλανδία και τη Γαλλία αντλούνται βέλτιστες πρακτικές και κατευθύνσεις για τον σχεδιασμό του θεσμού στην Ελλάδα. Υπό το πρίσμα των ειδικών κανόνων του δημοσίου δικαίου, η εργασία προτείνει τη νομοθετική ρύθμιση της θεσμικής διαμεσολάβησης και τη σταδιακή υπαγωγή συγκεκριμένων κατηγοριών διοικητικών διαφορών σε αυτή. Σύμφωνα με την πρόταση, ο συντονισμός και η υποστήριξη της διαδικασίας, η αξιολόγηση της αποτελεσματικότητας του θεσμού και η επικύρωση της συμφωνίας των μερών θα πρέπει να ανατεθούν σε μια δημόσια αρχή. | en_US |
