Εμφάνιση απλής εγγραφής

dc.contributor.authorΝτουράκη, Στέλλα
dc.date.accessioned2022-04-04T05:12:33Z
dc.date.available2022-04-04T05:12:33Z
dc.date.issued2020
dc.identifier.urihttp://repositoryesdda.ekdd.gr/jspui/handle/123456789/469
dc.descriptionΗ ανάδειξη της σημασίας του κλάδου διαχείρισης της πολιτιστικής κληρονομιάς οδήγησε στη διαμόρφωση ενός διεθνούς θεσμικού πλαισίου σχετικά με τις αρχές που πρέπει να τη διέπουν και τους στόχους που οφείλει να εξυπηρετεί. Η Σύμβαση της UNESCO για την Προστασία της Πολιτιστικής και Φυσικής Κληρονομιάς το 1972 αποτέλεσε σταθμό σε αυτή τη διαδικασία και έθεσε τις βασικές αρχές στον κλάδο διαχείρισης της υλικής πολιτιστικής κληρονομιάς. Ο εννοιολογικός εμπλουτισμός της από μεταγενέστερες Συμβάσεις παρέχει το πλήρες πλαίσιο στο οποίο πρέπει να σχεδιάζεται και να υλοποιείται η διαχειριστική πολιτική. Κεντρικό στοιχείο της διαχειριστικής διαδικασίας αποτελούν, βάσει των σύγχρονων θεωρητικών μεθοδολογικών εργαλείων, οι τοπικές κοινωνίες και οι αξιακές σχέσεις που αναπτύσσουν με τα μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς. Η αυθεντικότητα της κληρονομιάς θεωρείται ότι δεν προκύπτει πλέον από την αυθεντικότητα των υλικών του μνημείου, αλλά από τη συνέχεια της αυθεντικής σύνδεσης που έχει αναπτυχθεί μεταξύ μνημείου και τοπικών κοινωνιών. Για το λόγο αυτό προωθείται το διαχειριστικό μοντέλο της ζώσας πολιτισμικής κληρονομιάς, που ιεραρχεί τις αξίες που προσδίδει στο μνημείο η κεντρική της κληρονομιάς κοινότητα και επιτάσσει την αναβαθμισμένη της εμπλοκή στη διαμόρφωση και υλοποίηση του διαχειριστικού σχεδίου. Το μοντέλο αυτό αποσκοπεί στην αειφόρο διαχείριση της κληρονομιάς, η οποία πλέον συνδέεται όχι μόνο με πολιτιστικούς, αλλά και με κοινωνικούς, περιβαλλοντικούς και οικονομικούς παράγοντες. Παρόλο που το ελληνικό θεσμικό πλαίσιο ακολουθεί τις θεωρητικές διεθνείς εξελίξεις, στην πράξη η διαχείριση της ελληνικής πολιτιστικής κληρονομιάς τείνει να υλοποιείται μέσω του υλικο-κεντρικού μοντέλου, που καθιστά την προστασία των μνημείων αρμοδιότητα κυρίως των επιστημονικών και θεσμικών αρχών. Η εφαρμογή του μοντέλου ζώσας πολιτισμικής κληρονομιάς έχει επιχειρηθεί σε δύο περιπτώσεις που θα αναλυθούν, των Μετεώρων και της παλαιάς πόλης της Κέρκυρας, εντούτοις έχει μείνει ανεφάρμοστη. Η αλλαγή μοντέλου φαίνεται να αποκτά κομβικό χαρακτήρα, αφενός λόγω της αποτελεσματικότερης διαφύλαξης της απαιτούμενης συνέχειας της κληρονομιάς, αφετέρου λόγω της συμβολής της στη διαμόρφωση μιας βιώσιμης αναπτυξιακής στρατηγικής.en_US
dc.description.abstractThe emergence of the importance of the management of cultural heritage has led to the formation of an international institutional framework regarding the principles that should govern it and the objectives that it should serve. The UNESCO Convention concerning the Protection of the World Cultural and Natural Heritage, in 1972, marked a turning point in this process and set out the basic principles in the management of tangible cultural heritage. Its conceptual enrichment from later Conventions provides the complete framework in which management policy must be designed and implemented. Central to the management process are, based on modern theoretical methodological tools, the local communities and the value relationships they develop with the cultural heritage monuments. The authenticity of the heritage is considered to no longer arise from the authenticity of the materials of the monument, but from the continuity of the authentic connection that has developed between the monument and local communities. For this reason, a living heritage approach is promoted, which prioritizes the values given to the monument by the central heritage community and demands its upgraded involvement in the formulation and implementation of the management plan. This model aims at sustainable heritage management, which is linked not only to cultural, but also to social, environmental and economic factors. Although the Greek institutional framework follows the theoretical international developments, in practice the management of the Greek cultural heritage tends to be implemented through the material-based model, according to which the protection of monuments is the responsibility mainly of the scientific and institutional authorities. The application of the living heritage approach has been attempted in two cases that will be analyzed, Meteora and the old town of Corfu, however it has remained inapplicable. The change of model is of crucial importance, on the one hand due to the more effective preservation of the required continuity of the heritage, and on the other hand due to its contribution to the formation of a sustainable development strategy.en_US
dc.language.isogren_US
dc.publisherΕθνικό Κέντρο Δημόσιας Διοίκησης & Αυτοδιοίκησηςen_US
dc.subjectΥλική πολιτιστική κληρονομιάen_US
dc.subjectδιαχείρισηen_US
dc.subjectαξίεςen_US
dc.subjectαειφορίαen_US
dc.subjectζώσα πολιτισμική κληρονομιάen_US
dc.subjectτοπικές κοινωνίεςen_US
dc.titleΕλληνική πολιτισμική και πολιτιστική κληρονομιά και εθνικές πολιτικές διαχείρισης με οικουμενική προοπτική: Η περίπτωση της εφαρμογής της Σύμβασης για την Προστασία της Παγκόσμιας Φυσικής και Πολιτιστικής Κληρονομιάς (UNESCO 1972)en_US
dc.typeWorking Paperen_US
dc.seira26en_US
dc.pedioΠολιτικές Επιστήμες και Διοίκησηen_US
dc.sxoli1en_US


Αρχεία σε αυτό το τεκμήριο

Thumbnail

Αυτό το τεκμήριο εμφανίζεται στις ακόλουθες συλλογές

Εμφάνιση απλής εγγραφής